Hallo, mijn naam is Andrea. Ik ben een vierentwintigjarige Franse verpleegster die een jaar geleden naar Parijs verhuisde. Ik zou mezelf omschrijven als een eeuwige verkenner, een fan van eten en kunst, dus deze aspecten van mezelf worden natuurlijk weerspiegeld in mijn schrijven. Ik ben ook wat de maatschappij een plus-size vrouw noemt.
Ik vind dat het tijd is dat vrouwen van overal, elke lichaamsbouw, elke gemoedstoestand, elke levensfase, hun innerlijke kracht gaan omarmen.
In deze blogpost wil ik het graag hebben over hoe ik mezelf heb gevonden in deze levensfase en hoe ik dit bijzondere avontuur blijf beleven.
Ik werd geboren in het zuiden van Frankrijk in een middelgrote stad en ik vertrok bijna twee jaar geleden naar Parijs om mezelf de kans te geven een nieuw levenshoofdstuk te ontdekken. Toen ik een kind en een tiener was, werd ik altijd gezien als het vrolijke, extraverte, nogal koppige lid van mijn vriendengroepen en in mijn familie. Ik glimlachte altijd, probeerde aanwezig te zijn voor anderen en vergat soms zelfs mezelf. Ik vind mezelf nog steeds een beetje zoals ik als kind en tiener werd beschreven, maar ik heb door de jaren heen meer complexe kanten in mijzelf ontdekt.
Naar mijn mening heb ik bepaalde aspecten van mijn persoonlijkheid en capaciteiten gevonden dankzij de tegenslagen en uitdagingen waaraan het leven me blootstelde. Sommige uitdagingen waren zwaar, en ik wist niet of ik er sterker uit tevoorschijn zou komen. Maar dat heb ik gedaan en ik voel me erg trots. En ik geloof dat ik trots ben omdat ik anderen met succes door soortgelijke uitdagingen heb geholpen.
LEES: Hoe je zelfvertrouwen en persoonlijke ontwikkeling kunt stimuleren
Het plezier van anderen helpen
Toen ik aan mijn studie verpleegkunde begon, was ik ongeveer 19 jaar oud. Hier ontdekte ik hoe gevoelig en toegewijd ik was en nog steeds ben. Ik ben inderdaad altijd nerveuzer voor de problemen of ondervragingen van mijn vrienden of familieleden dan voor mezelf. Het gaat mij altijd zeer ter harte als het anderen betreft. Wanneer ik iemand moet helpen, steunen in mijn privé-sfeer - en ook in mijn beroepssfeer - geef ik niet gemakkelijk op. Het enige verschil is dat wanneer het mijn patiënten betreft, ik er niet te veel van mijn emoties of gevoelens bij betrek, zodat ik hen kan helpen met neutraliteit en billijkheid. Deze gemoedstoestand stelt me in staat om rustig te werken en werkkwesties zo min mogelijk mee naar huis te nemen.
Het gelukkig maken van anderen, me trots en onbevreesd voelen, geeft me echt grenzeloze vreugde. Deze kleine hoop in de ogen van anderen zien glinsteren, is volgens mij mijn ware motivatie om altijd vreugdevol te zijn. Meestal voel ik me meer op mijn gemak bij ruimdenkende mensen omdat ik mezelf als zodanig beschrijf.
Hoewel ik ook geloof dat je altijd veel te ontdekken hebt van iemand die radicaal anders denkt dan jij
Het kan soms moeilijk lijken om raakvlakken te vinden met mensen, maar in mijn beroep als psychiatrisch verpleegkundige zie ik mezelf als een echte kameleon, die zich in elke situatie kan aanpassen. Het moet mij van het hart dat ik het altijd leuk heb gevonden en zelfs de automatische gedachte heb gehad om te proberen de manier van denken van anderen te begrijpen, hun mentale schema's en hoe ze die vermogens hebben ontwikkeld en vooral in de context van geestesziekten. Werken in de psychiatrie leek dus altijd al perfect bij mij te passen toen ik afstudeerde als verpleegkundige.
Voor altijd een ontdekkingsreiziger
Ik omschrijf mezelf als een eeuwige ontdekkingsreiziger, een liefhebber van eten en kunst. Reizen, het ontdekken van nieuwe culturen en het zoeken naar overeenkomsten in verschillende levensvisies vind ik heerlijk. Ik vind reizen louterend omdat ik door te reizen een nieuw facet van mijn persoonlijkheid en mijn grenzen kan ontdekken. Ik reisde al door negen landen in Europa, drie steden in de VS, een paar paradijselijke Caribische eilanden en ik ben al van plan om in de toekomst naar Afrikaanse landen als Senegal en Tanzania te reizen.
Leef het leven ten volle - door middel van eten, kunst en mode
Laten we eerlijk zijn: soms heb ik het gevoel dat ik leef om te eten en niet het tegenovergestelde. In de keuken vind ik het leuk om steeds nieuwe dingen te ontdekken. Italiaanse, Japanse, Beninese, Caraïbische, Libanese of zelfs multiculturele mixen vind ik er altijd heerlijk uitzien! Dankzij de diversiteit van onze samenlevingen kunnen we steeds weer iets nieuws en lekkers ontdekken. Ik heb sinds ik in Parijs woon een (oneindige!) lijst gemaakt van restaurants waar ik graag eens naartoe zou gaan en elke week noemt iemand een nieuw restaurant op. Een leven is nooit lang genoeg om de hele lijst te ontdekken en dat is wat ik er zo leuk aan vind.
Zouden we het even kunnen hebben over hoe kunst je in staat kan stellen om een echt vredig en adembenemend moment te bereiken? Voor mij is kunst een uitdrukking van complexe emoties waarin ieder van ons zich kan herkennen door onze subjectieve waarnemingen. In mijn leven heeft kunst altijd een speciale plaats ingenomen: tekenen, schilderen, beeldhouwen, films kijken, naar kunstgalerijen gaan, naar muziek luisteren voor absoluut alles in mijn leven. In mijn vorige bericht heb ik al gezegd hoe het terugvinden van tekenen me hielp om al mijn gedachten en emoties op papier of doek te zetten.
Van muziek kan ik zeggen dat het centraal staat in mijn leven. Ik luister eigenlijk elk moment van de dag en elke stap van mijn leven naar muziek: 's morgens, soms tijdens een kleine pauze op het werk, 's avonds, bij het tekenen, bij het schrijven van mijn post, tijdens het studeren, bij het autorijden, wanneer ik me goed voel, of wanneer ik me angstig voel en natuurlijk; hoe harder hoe beter ! Ik hou van zeer verschillende muziekstromingen en -stijlen. Op mijn afspeellijsten kan klassieke muziek staan, typisch Caribische muziek zoals "Kompa" (google het!), soul muziek, reggae, electro en natuurlijk afro muziek (misschien wel mijn favoriet als ik er over nadenk). Het moeilijkst voor mij is om muziek op de juiste manier te kiezen, afhankelijk van mijn mood, en als ik niet luidop kan zingen en wild kan dansen.
Een ander ding dat ik echt waardeer is mode. Ik heb mezelf altijd uitgedrukt door de manier waarop ik me kleed. Ik geloof dat mijn kleren en accessoires voor mij spreken. Sinds ik een tiener was, heb ik altijd aandacht besteed aan hoe ik eruit zie, wat bij me past en waardoor ik me gedurfd en zelfverzekerd voel. Het heeft me veel tijd gekost om kleding te vinden waarin ik me mezelf voelde in plaats van te kopiëren hoe ik dacht dat mensen wilden dat ik eruitzag - omdat ik een lange en extra grote vrouw ben.
Maar nu ik zelfverzekerd ben, besef ik dat de manier waarop ik mijn kleding style een weerspiegeling is van mijn zelfvertrouwen.
Eigenlijk voel ik zoveel kracht om te mogen dragen wat niet van mij verwacht wordt of van mijn figuur. Dus ja, ik ga graag (misschien te) vaak winkelen. Ik luister altijd naar mijn wensen en stemmingen bij het kiezen van mijn kleding (dus ik heb er zeker een heleboel).
De kracht van het opvallen
Mijn laatste punt is hoe anders zijn en je anders voelen kan leiden tot grote emancipatie. Om als kind altijd gezien te worden in een menigte vanwege je lengte en gewicht kan op het eerste gezicht behoorlijk pijnlijk zijn. Maar na verloop van tijd, met ervaringen en moed, kun je de ware kracht vinden van het anders zijn en je anders voelen. Dat is wat er met mij is gebeurd, ik ben nu 25 jaar en ik weet dat mijn verschillen met anderen me sterker hebben gemaakt.
Ik heb soms het gevoel dat ik veel meer nadenk dan het gemiddelde, dat ik altijd over elke mogelijkheid in elke situatie moet piekeren, maar dit kleine persoonlijkheidstrekje heeft me in staat gesteld om slimme en goed voorbereide beslissingen te nemen. Uiteraard kan het soms heel slopend zijn om je hersenen uit te schakelen, maar er zijn manieren om dat voor elkaar te krijgen - voor mij kan dat tekenen zijn.
Mijn manier van kleden kan gezien worden als gedurfd, anders, heel kleurrijk - en dit verschil geeft mij veel kracht. Ik zou mezelf ook omschrijven als een klein beetje gek. Ik hou ervan om dingen wild te beleven, altijd te lachen, soms dingen te doen die kinderachtig kunnen lijken. Ik vind het heerlijk en de mensen om me heen ook (zijn zij ook een beetje gek?!). Het feit dat ik het ben, en dat ik in sommige opzichten als anders word gezien, vind ik leuk.
Nu heb je dus een klein stukje van de curvy, brutale, en een beetje eigenzinnige vrouw die ik met trots ben - en hoe ik mezelf heb weten te vinden. Dus, ga op zoek naar jezelf, keer je rug niet toe naar tegenslagen, veranderingen, uitdagingen of verschillen, want die situaties kunnen ervoor zorgen dat je jezelf tegenkomt.
En vergeet vooral niet dat jezelf vinden altijd een levenslange reis is die je egoïstisch gezien moet maken
